Zoals aan velen in de wijk beloofd plaats ik hier vandaag mijn verhaal m.b.t. mijn gezondheid en mijn huidige afwezigheid in de wijk. Ik begrijp de interesse, helaas is het vanwege de vele contacten op diverse vlakken niet altijd even gemakkelijk om iedereen goed op de hoogte te houden. Dan nu dus maar op deze wijze. Voor wie mij nog niet heel goed kennen, mijn naam is Maurits Tuinenburg, inmiddels alweer 49 jaartjes oud, geboren en getogen in Den Haag en sinds een jaar of 8 woonachtig in Ede met ons samengesteld gezin.
Normaal gesproken ben ik werkzaam bij Gemeente Ede, echter vanwege gezondheidsomstandigheden in combinatie met de hele Covid19 situatie wordt het momenteel niet veilig geacht dat ik mij ophoud in enig gemeentelijk gebouw met het risico op besmetting. Mijn problematiek ligt hoogstwaarschijnlijk op het gebied van mijn immuunsysteem en men wil begrijpelijk het risico niet dragen dat ik na evt. besmetting ernstig of zelfs mogelijk fataal ziek wordt, al denk ik niet dat dat zo'n vaart zal lopen.
De grotere problemen deden zich begin juni 2020 voor beginnend met griep met verlammingsverschijnselen, zeer hoge koorts, diverse vreemde uitslag op het lichaam, ademhalingsproblemen, spraakaantasting en uiteindelijk kon ik na enkele dagen niets meer zelfstandig. Niet meer lopen en zelfs niet meer overeind komen of ook maar een centimeter verliggen. In die tijd ben ik ook kortstondig opgenomen geweest in het ziekenhuis en ben uitvoerig getest op de meest uiteenlopende kwaadaardige en minder kwaadaardige ziekten. Al gauw dacht men aan een auto-immuun probleem maar men kwam nooit tot een goed diagnose. Het was in die periode dat wij druk doende waren het buurtpreventieplan voor Veldhuizen goed op te zetten en ook de periode dat we veel huisbezoeken deden om kennis te maken. De mensen die dat nog aan het wachten zijn, bij deze dus de reden. Ik bleek onder de ontstekingen in mijn gewrichten te zitten en verging van pijn. Daarnaast werd ik belemmerd in alles wat ik deed doordat mijn lichaam niet meewerkte. Onder extreem hoge dosissen medicatie ben ik opgelapt en kon ik weer enigzins functioneren maar helaas niet meer aan het werk sinds juni 2020. Ik heb een lange tijd van revalidatie gehad om weer energie op te doen. Vervolgens ben ik die energie weer gaan inzetten in onze mooie wijk Veldhuizen. Ik ben weer mondjesmaat mensen gaan bezoeken, heb me aangesloten bij de Buurtverbinders, ben de Mini3Esssen gaan ondersteunen als vrijwilliger en we zijn werkgroep Sterkenburg gestart om onze straat wat saamhoriger en leuker te maken met allerlei leuke acties zoals de tasjesactie rondom burendag en de oliebollenactie vlak voor oudjaar. Ondertussen werd ik meermaals benaderd voor samenwerking voor wat betreft veiligheid, een plan wat er al lag maar ik had moeten uitstellen. Die plannen rollen we momenteel grootschalig uit en ik wilde dan ook weer huisbezoeken gaan doen. Helaas sloeg het lot wederom toe en kreeg ik ruim 2 weken geleden enige complicaties. medicatie werd omhoog aangepast maar hielp niet. Medicatie werd extreem omhoog gegooid maar deed niets en het probleem werd groter. Over mijn hele lichaam verspreidde zich een extreme huiduitslag beginnend op de scheenbenen maar binnen een bestek van 3 dagen verspreid over mijn bovenbenen, armen, buik ,rug, etc. En toen... toen begin de pijn. De uitslag begon te branden alsof ik letterlijk in het vuur lag. Eerst korte momenten maar steeds langer hield deze brandende pijn aan tot de pijn onhoudbaar werd en circa 3 uren achtereen aanhield op pijnniveau NRS 8. Ik begon ook te pas en te pas weg te vallen overdag waarop mijn vrouw heeft ingegrepen en de internist heeft gebeld. Daarop volgde verschillende ziekenhuisbehandelingen en bijna dagelijks ziekenhuis bezoek. Ik ben op 19 januari uiteindelijk met spoed opgenomen in Ziekenhuis Gelderse Vallei totdat mijn situatie zo verslechterde dat een klinische overplaatsing naar het UMC Utrecht eindelijk is afgedwongen. Hier ben ik nu sinds dinsdagmorgen jl. Een emotioneel moment zo ver weg van huis en gezin. Toen ik werd binnengebracht kon ik bijna niet meer lopen, maar ze zijn hier zeer professioneel en adequaat. Ik werd meteen omringd door allerlei artsen en verpleging en behandelingen werden preventief gestart. Inmiddels kan ik alweer 2 dagen mezelf redden en zijn we dichter bij een diagnose. En heel, heel misschien zit er zelfs een ziekenhuis ontslag in eind volgende week, mits alle uitslagen binnen zijn, er zich geen andere vreemde zaken voordoen, de verbetering doorzet, er een diagnose gesteld kan worden, er een goed behandelingsplan ligt, etc. Maar toch, we denken hier samen stiekem dat dat gaat lukken!
De hoofdreden van mijn schrijven van dit artikel heeft echter een geheel andere reden. Ik ben nooit zielig geweest en vraag niet snel om hulp. Door de jaren heen heb ik dat wel leren doen, soms moet je gewoon. En waarom ook niet. Dit keer echter hebben wij niet om hulp hoeven vragen.
Door mijn plotselinge wegvallen kwam er ineens grote druk te staan op de thuissituatie en als mijn vrouw zou moeten stoppen met werken (immers 5 kinderen thuis vanwege Corona) ook op onze financiële situatie. Allerlei uitdagingen lagen er; vervoersproblemen, oppas regelen, de extra druk op mij vrouw na haar werk, de zorgen , de afstand met mij en ga zo maar door.
Maar niet 1 dag hebben we zorgen gehad over een van deze zaken! Vanaf dag 1 hebben wij de saamhorigheid en de steun mogen ervaren vanuit ons mooie Veldhuizen!! Buren die spontaan zich aanboden als oppas of voor heen en weer vervoer zorgden tussen het ziekenhuis, er werd vrijwel elke dag door iemand eten gekookt, spontaan boodschappen afgeleverd en zelfs voor kinderopvang konden we per direct terecht! We voelen ons dan ook zeer gesteund door onze mede wijkbewoners! Zozeer dat we op een heleboel hulpaanbod niet konden ingaan omdat we reeds voorzien waren. Mooi!
Bedankt allemaal! ik wilde toch even vermelden dat onze buurt gewoon een geweldige plaats is om te leven en wonen, ondanks de naam die onze wijk lang gehad heeft. Een keerpunt lijkt daar nu we ook een van de rustigste wijken in Ede waren rond oudjaar en de jaarwisseling. Mooi toch? En nu verder!
Ik ben al een tijdje bezig met een projectje genaamd VeldhuizenVeilig, we hebben weer leuke plannen voor acties met de Sterkenburg werkgroep, achter de schermen werken we met veel mensen samen aan nog meer veiligheid en ergens in februari ben ik weer herenigd met mijn gezin en mijn wijk! De uitnodigingen voor een bakje koffie kwamen alweer binnen via WhatsApp en ik zie ernaar uit. Hopelijk tot snel en nogmaals dank!
Groet, Maurits Tuinenburg
Postadres ziekenhuis;
M.A.Tuinenburg
D2 Oost - kamer 1
p/a UMC Utrecht
Postbus 85500
3508 GA Utrecht